Raleighvallen!!!

Afgelopen weekend ben ik weer eens naar het binnenland gegaan. Van vrijdag t/m maandag ben ik heen en terug per vliegtuig met nog 15 andere stagiaires naar de Raleighvallen geweest. Dit ligt in het Centraal Suriname Natuur Reservaat, een gebied van meer dan 1,6 miljoen hectare groot.
Vrijdag rond het middaguur vertrokken we, na onszelf en bagage gewogen te hebben (ja, ben toch echt 9 kilo aangekomen, snik). Ik dacht nog dat onze weegschaal het thuis niet goed aangaf, maar nu bleek dat het toch niet het geval is…Na ongeveer een uur vliegen landen we op Fungu-eiland, een eiland vlakbij ons verblijf Lolopasi. Na een heerlijke duik in de rivier langs het eiland, waren we na ongeveer 10 minuten varen bij ons verblijf. De rest van de middag hebben we heerlijk gerelaxt, ook op ons ‘eigen’ strandje. Deze avond ben ik op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag stond ons een zware dag te wachten.
Zaterdag hebben we namelijk wandeling van acht uur gemaakt. Deze tocht had als eindpunt de Voltzberg, een berg van 240 meter hoog. Het is echt een steile berg, toen ik hem zag, dacht hoe moeten we daar in hemelsnaam op komen. Maar het is toch gelukt, het was wel erg zwaar moet ik zeggen. Ik dacht dat ik wel een beetje conditie had, doordat ik nu 2 a 3 keer in de week sport, maar nee hor. Ik vond het echt vrij zwaar, vooral dat je na die berg nog weer ongeveer 2,5 uur terug moet lopen. Op de berg was het uitzicht geweldig. Dan zie je pas dat het regenwoud zoveel verschillende kleuren groen kent. Tijdens de wandeling zagen we nog kwatta-apen in de bomen vlakbij ons en ara’s. En ik heb boven op de berg nog even mijn naam vereeuwigd (zie foto). Nou ja vereeuwigd…een paar tropische buien en het is weg, maar het gaat om het idee.
De volgende dag vertrokken we naar de Moeder vallen. Waarna we eerst langs een Braziliaans bijennest moesten, een zeer agressief volkje. Ik ben niet gestoken, zoals anderen, maar die stomme muggen hebben me wel weten te vinden…heb echt weer net zoveel bulten als toen ik net aankwam in Suriname. Bij de Moeder vallen is het onmogelijk om te baden, want daar is niet alleen de stroming sterk, het stikt er van de Sidderalen. Ze zijn vrij groot en geven schokken van meer dan 300 volt.
S’middags ben ik lekker gaan zonnen op het strandje en gaan zwemmen, voor zover het kon. Want het heeft ook wat geregend. Aan het eind van de middag vertrokken we nog naar een sula, waar je lekker in kon zitten. Wat jongens hadden gezorgd voor een kampvuur en ook nog piren (piranha’s) gevangen, dus dat kon mooi op het kampvuur. En ook als deze vissen dood zijn, zijn ze nog gevaarlijk. Ze bevatten namelijk erg veel graten, maar ze zijn wel lekker.
Maandag was alweer onze laatste dag, de tijd in het binnenland vliegt echt. Op maandag kreeg onze gids Sensie te horen dat we eerder zouden vliegen, dus dat het vliegtuig ons al om 12 uur ons zou komen halen op Fungu-eiland, dus die dag hebben we alleen maar gegeten en ingepakt. Maar later toen we op het eiland waren, bleek dat ze ons pas om drie uur kwamen halen. Ja, zo gaat dat in Suriname, de tijd kan altijd veranderen. In de tussentijd heeft onze kokkin Carla nog heerlijk gekookt, BB met rijst, oftewel bruine bonen met rijst. En ik heb nog wat gezwommen. In het vliegtuig heb je echt een prachtig uitzicht. Het bos lijkt dan wel op brokolie roosjes. Vliegen is echt super! En daarna kwam alweer een einde aan een heerlijke trip.

En hoe gaat het daar allemaal in het koude Nederland, ik zag in de krant dat het rond de 5 graden is, of niet? Bij mij is het nog steeds vrij waren, de temperatuur schommelt nu tussen de 22 en 29 graden, dus het is hier wel wat koeler geworden, door de regentijd. In Paramaribo scheen het ook heel het weekend alleen maar geregend te hebben. Maar vandaag ziet het er weer zonnig uit. Binnenkort, zo rond eind januari, moet volgens de boekjes weer de korte droogtijd aanbreken. Dus dan kan ik weer eens wat meer aan een bruine kleurtje gaan werken :).

Veel liefs San